Współczesna poezja arabska jest jak znajomy skrawek pustyni, którego mieszkańcy mówią zrozumiałym językiem o bliskich sercu sprawach. A wśród nich Nizar Qabbani – Syryjczyk, poeta, publicysta i dyplomata. Jeden z najbardziej cenionych poetów współczesnych w świecie arabskim, którego styl łączy w sobie prostotę i elegancję języka poetyckiego oraz bezpośredniość i wrażliwość w zgłębianiu tematów miłości, erotyzmu, feminizmu, religii i arabskiego nacjonalizmu. Poeta, którego kochały tłumy, nie kochało życie. Twórca, wzbudzający największe uwielbienie i równie wielką krytykę. Przez fanów uznany za piewcę miłości, piękna kobiecego ciała i patriotyzmu. Przez przeciwników oskarżony o działanie na szkodę państwa, nieposzanowanie tradycji, obrazę obyczajów i uczuć religijnych, a nawet niewierność i herezję, określany jako poeta tworzący poza prawem i regułami arabskiej poezji.
Treścią niniejszej pracy jest analiza najbardziej kontrowersyjnych utworów Nizara Qabbaniego oraz zajęcie stanowiska wobec ich krytyki. Zbierając materiały, nie znalazłam polskich opracowań poświęconych twórczości tego poety. Badania oparłam więc na źródłach arabskojęzycznych pochodzących z Syrii, Libanu, Egiptu, Tunezji i Jordanii. Większość z nich dotyczy jednak liryki Nizara Qabbaniego i opisuje go jedynie jako poetę miłości, jaśminu i kobiet. Utwory kontrowersyjne nie są publikowane, a co za tym idzie brak jest ich opracowań krytycznych nawet w krajach arabskich.
